#3 Nocny pszczelarz w krainie trolli

Skryty między skałami czekał na szczycie góry. Okoliczni mieszkańcy nazywali ją Anielską Góra, inni Gozdnicą, Dla niego była pełną tajemnic górą. Pomimo tego że nie była ona wysoka, to właśnie ta niepozorność sprawiła, że w jej jaskiniach zagnieździły się trolle. Od tego czasu okolica zaczęła się psuć. Z lasu zaczęła znikać dzika zwierzyna, a lokalna roślinność coraz bardziej cierpiała. Społeczeństwo nieświadome zagrożenia żyło w najlepsze, zakochane w tworzoksiążkach czy innych cudach.

Minęło sporo czasu zanim umówiony gnom pojawił się na miejscu. Nocny pszczelarz zdążył już mocno przemarznąć i w duszy przeklinał ten przenikliwy mróz. Gnom, jak na gnoma przystało nie był zbyt wylewny. Rozglądał się nerwowo, czy nie widać w okolicy jeszcze kogoś kto mógłby ich podsłuchiwać. Gdy nabrał już pewności, wyciągnął długą 4 palczastą dłoń i rzekł przez zęby, wydychać nieciekawą woń z gęby.

Łowar, jesł ?

Nocny pszczelarz skinął głową i z plecaka wyjął butelkę soku malinowego. Podał go gnomowi, a ten otworzył butelkę i łykął. Upił tylko trochę zaraz zakręcając butelkę.

Pouj 22

Kiwnął głową i wskazał palcem wejście do jaskini, które było schowane za warstwą ciężkich gałęzi. Gnom został na zewnątrz, zapewne oddając się rozkoszy konsumowania soku malinowego, a nocny pszczelarz przeciskając się między gałąziami znikł w jaskini. I zdziwił się.

W jaskini na ścianach wisiały lampy, tląc się ciepłym czerwonym światłem. Korytarze wydrążone w jaskini wyglądały jakby były tu od zawsze. Na ścianach wisiały dziwne tablice, zapisane w języku trolli. Na części z nich wisiały mapy okolicy z zaznaczonymi punktami. W oddali słychać było głębokie basowe odgłosy. Dookoła panował zapach siarki i wyczuwalna była wilgoć w powietrzu. OprĂłcz lamp na ścianach zawsze dziwiło go coś jeszcze. Drzwi. W jaskini w ktĂłrej mieszkały trolle, kaĹźdy miał swoje pomieszczenie, pokĂłj w ktĂłrym przyjmowali “petentĂłw”.

Gdzie ten cholerny numer 22?  – przeszedł jeszcze parę metrĂłw i zaraz za rogiem zobaczył chowającą się w mroku postać. Wolał nie widzieć kto to. Poszedł dalej, czując czyjś oddech na plecach. Gdy dotarł do numeru 22, drzwi pokoju odtworzyły się z hukiem.

Czego tu? Zgubił się, czy szuka czego? – warknął głos z pokoju 22.

Pszczelarz przełknął ślinę i wszedł do środka. To było biuro zarządu trolli. Wszedł w paszczę lwa. Za biurkiem siedziały 3 wielkie trolle. Czy były to trolice czy trolle nie wiedział. KaĹźde z nich było jednakowo paskudne.  Zapadnięte oczy i fałszywe uśmiechy. Na ścianach wisiały głowy zwierząt. Jedną stronę ściany zdobiły głowy jeleni i dzikĂłw, na ktĂłre padały cienie wypchanych ptakĂłw z przeciwległej strony.

Ktoś ty i czego tu chciał – zapytał troll grubym głosem, pokazując przy okazji braki w uzębieniu. – No gadaj ludziu, bo niedługo pora karmienia, a koleĹźanki głodne.

Nocny pszczelarz uśmiechnął się pogardliwie i połoĹźył plecak na stole przed trollem. Sprawnym ruchem otworzył go i wyjął ze środka duĹźy słoik miodu. Postawił go przed nosem trolla. Paskudna bestia patrzyła na słoik w milczeniu. jakby nie rozumiejąc o czym mĂłwi nocny pszczelarz. Nastała chwila milczenia. 

MoĹźemy udawać Ĺźe to, nie Wy odpowiadacie na za wypuszczenie kornika drukarza do tego lasu – zaczął stanowczym głosem nocny pszczelarz – co doprowadziło wycięcia części lasu, pod ktĂłrym są wasze siedziby, ale na sprowadzenie obcego miodu na ten teren na to się nie zgodzę.
Troll podniósł głowę i wziął słoik do ręki. Przechylił go lekko w bok, a substancja w środku powoli zaczęła się przelewać na bok. Kolor miodu wpadał w barwę złota, a etykieta na nim mówiła że ponoć jest miodem lipowy.
To miĂłd lipowy – rzekł sucho choć spokojnie troll.
MiĂłd? A moĹźe to słoik kisielu z Ĺźurawiną, albo stado pędzących baranĂłw w smutne jesienne popołudnie. Nie? Więc moĹźe cnota cycatej panny z rybą utracona nad czarną wodą? No paskudny trollu powiedz mi co to jest?  Widzisz jak trzęsę się z ciekawości? – warknął głośno i stanowczo nocny pszczelarz, wyjmując z kieszeni schowaną wcześniej buteleczkę esencji propolisowej.  Masz minutę na wytłumaczenie, a później wyleje Ci to na twarz.
Skąd wiesz Ĺźe to fałszywy miĂłd i Ĺźe pochodzi od nas?  – skomentował troll ze spokojem, nic nie robią sobie z pretensji człowieka.
Bo robotę trolla rozpoznam odrazu. Druga rzecz – pszczelarz sięgnął znowu do plecaka i wyjął pudełko zapałek. Wyrwał trollowi miĂłd z ręki. Otworzył słoik i zanurzył w nim zapałkę. Pochylił się w stronę trolla i przyłoĹźył zapałkę do draski na pudełku i sprĂłbował odpalić. SprĂłbował parę razy, lecz zapałka nie myślała się zapalić.
To się nazywa test zapałki – warknął pszczelarz – zapałka zanurzona w prawdziwym, nierozwodnionym miodzie, powinna się zapalić.

Wrrr wrrrr – troll zaśmiał się w swoim stylu – Ot i dziś odkrywania wielkich tajemnic tego świata! I co jeszcze? Zaraz jeszcze dowiem się Ĺźe wśrĂłd ludzi nie ma trolli? – Oczy trolla lekko się przymknęły, a dłonie delikatnie się zacisnęły – A teraz znikaj słaby człowieczku, zanim stracę cierpliwość.

Nocny pszczelarz wiedział, Ĺźe stąpa po cienkim i kruchym lodzie. Jeszcze parę słów, a ten cienki lĂłd pęknie i grzeczne dotąd trolle, pokażą swoją prawdziwą naturę. Kończył mu się czas. Przekazał trollom to co chciał. Teraz juĹź wiedziały Ĺźe ich niecne czyny ktoś widzi. Co z tym zrobią, czas pokaĹźe. Schował zapałki i załoĹźył plecaka na plecy. Nie poĹźegnał się, po prostu wyszedł. Gdy wychodził z jaskini za jego plecami słychać było głośny rechot trolla z pokoju 22. 
Na dworze nie było juĹź śladu po gnomie, więc postanowił ruszyć w dół, w kierunku miejsca gdzie zostawił czerwonego szerszenia. Czekał na niego grzecznie w nietkniętym stanie. Gdy mijał duĹźy parking, w oczy rzucił mu się dziwnie sprężynujący samochĂłd z zaparowanymi szybami. 

Było juĹź późno, niczego nieświadomi ludzi szli spać, nie wiedząc Ĺźe na rynku pojawił się trefny towar. Ale czy na pewno o tym nie wiedzieli?